Dag 10,Menton (140 km / 1395 hm)
Tegen de klok van half 7 stapte ik op de fiets voor de laatste 10 km van de colle Scravaio (814 mt), waarvan de laatste 2 km boven de 7%. De afdaling die daarop volgde is de mooiste die ik ooit heb gedaan.
Zeer technische afdaling met vele onoverzichtelijke bochten, haarspeldbochten, en een laag muurtje om de afgrond te scheiden van de weg .Halverwege passeer je het kasteel Castelvecchio di Rocca Barbena. Echt een juweeltje van een afdaling, die eindigde in het oude typische Ligurische dorp van Zuccarello. Dit is een dorp met fraaie arcaden en doorgangen.
Via de hoofdweg werd er dan verder afgedaald. Hier veranderde het landschap en kwamen de palmbomen, pijnbomen, cactussen en oleander struiken . Tevens voelde je het middelandse zeeklimaat dat warmer en vochtiger aanvoelt, dan aan de andere kant van de berg. Vandaar dat vele Italianen de bergen ingaan want daar is het toch een stuk koeler, dat had ik afgelopen nacht ook ervaren. De temperatuur zakte onder de 10 gr.
Helemaal beneden ging door het centrum van Albenga naar het strand, waar het om 8 uur nog rustig was. Nu kon ik de zee eens goed opsnuiven, en mezelf een schouderklopje geven voor behaalde resultaat zover. Doel 1 zit erop.
De kilometers die daarna volgden gingen over het parcours van Milaan - San Remo . Dit is de drukke kustweg die nu gedeeld moest worden met het overige verkeer. Dit ging er hectisch aan toe, met alle auto's, motoren, scooters en vrachtverkeer. Ze vliegen je aan alle kanten voorbij, en als er een badplaats aankomt staan ze in de file voor de stoplichten. Dan passeer ik de hele file samen met de scooters en motoren. Hier moest je continu opletten en overal oren en ogen hebben. Dit was niet fijn fietsen kan ik wel zeggen. Maar dit was ikzelf schuld, want ik wilde toch ook een keer de finale van MSR fietsen.
Hier beneden een korte beschrijving van het parcours vanaf de eerste capo: In het parcours langs de kust liggen de Tre capi. De eerste is de capo Melo en deze begint tussen Laigueglia en Andora. Dit is een klim met een gemiddeld stijgingspercentage van 8,1%. Dit is een lastige klim die echt wel in de benen gaat zitten. De tweede die van Andora van naar San Bartolomeo gaat is de capo Cervo en deze is een stuk minder steil en goed te doen, maar deze ga je toch meenemen. De derde die begint in Diano Martina, is de capo Berta en dat is een lange klim van 3 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 4,4 %. Op zich goed te doen. Hierna volgde een stuk van 10 km tot aan San Lorenzo al Mare waar het in een keer rechtsaf gaat de Cipressa op, een klim van 6 km met een gemiddelde van 3,9%. Eerlijk gezegd stelt dit niets voor, de Capi zijn een stuk lastiger. Je krijgt wel mooie vergezichten op de zee. Boven op het plein bij de kerk heb ik mijn bidons gevuld en heb de laatste cakes opgegeten. bergop was ik nog een italiaan op zijn mountainbike gepasseerd en deze kwam nu ook boven. Even zijn flesje water vullen. Toen deed hij zijn singlet uit en droog daarmee het zweet af. En vervolgens nam hij een krant uit een tasje en plakte deze op zijn borst om de afdaling aan te vangen. Nadat ik de papiertjes had weggedaan begon ik ook aan de zeer technische afdaling , waar ik de italiaan halverwege weer voorbij vloog en schreeuwde nog ciao.
Beneden op de kustweg, ging het nog een paar km vlak. En dan ineen keer zie je de weg die je kent van tv naar rechts en ga je omhoog naar de Poggia di San Remo, en dit is de laatste berg van het parcours. 4 km lang, gemiddeld 3,7%. Dit stelt helemaal niets voor , halverwege keek ik waar mijn ketting lag, bleek deze nog op het buitenblad te liggen. De snelheidsmeter gaf 15 km per uur aan. Hoe hard moeten die profs hier wel niet omhoog rijden. Verschil maken op deze klim lijkt me bijzonder lastig, daar is deze op het laatste stukje na niet steil genoeg voor. Boven in het dorp stopte ik bij de allementaria en haalde daar de lunch.
Nu kon de afdaling beginnen naar de via Roma. Dit is een zeer linke afdaling, haarspeldbochten kort achter elkaar en blinde bochten. In een haarspeldbocht ging ik bijna onderuit, maar gelukkig kon ik nog rechtdoor sturen en was er verder niets aan de hand. Wat bleek er lag olie op de weg. Voor de volgende bochten heb ik maar rustig aangedaan en voegde me beneden weer tussen het drukke verkeer in San Remo. Het leek wel de champs elyssee, zo druk was. Maar mijn fiets past overal tussendoor. Gelukkig komt aan al die drukte een eind als je op het fietspad langs de kust komt, wat vroeger een spoor was. Er zat ook nog een tunnel van een paar km in volledig ingericht voor fietsers. Hier had ik de hele dag willen verblijven, wat was het hier lekker koel. Het liep is bergaf en gaf er een flinke snok aan want voor me zag ik enkele coureurs. Deze vloog ik voorbij en ze kwamen in het wiel zitten, bleken dit alweer Duitsers te zijn. Na de tunnel vond ik een mooi plekje om te lunchen.
Na de lunch voelde de benen zwaar, en ging het naar de viooltjesstad Vermiglia. De benen moesten er toch aan gaan geloven. Er kwam een mooi lopende klim waar ik ingehaald werd door een man en vrouw op de racefiets. Ik dacht laat we eens volgen, en voor lange tijd ging ik weer eens in het rood om bij te blijven. Je zag ze kijken en versnellen, maar deze jongen of ouwe gaf alles om niet te lossen, en ging ze nog net voor de top voorbij. De gezichten van hun stonden op onweer. Had ik dat nu maar niet gedaan want er moest weer geklommen worden, en deze keer een serieuze klim naar Mortola, 4 km a 10%. Dit werd dus harken. Eenmaal boven gekomen ging het als een speer over de franse Italiaanse grens naar Menton waar me nog een verrassing stond te wachten.
De gps ingesteld voor de camping en deze bracht me naar de trap voor de camping, dus maar weer omgedraaid en een andere weg gezocht. Via de bordjes vond ik de weg, en dit bleek een hele steile klim te zijn. Voor de eerste keer moest ik helemaal terug, naar het allerlichtste verzet om überhaupt boven te komen. En het ergste van alles, dit bleef maar duren, er leek geen einde aan te komen. Maar uiteindelijk dan toch weer gehaald.
De camping ligt op plateau Saint Michel een park hoog boven Menton waar de tent in een olijfgaard staat. Deel 1 van de route zit er nu dus bijna op, nog 35 km naar Nice en dan op voor het tweede deel de Provence met als klapper de beklimming van de mont Ventoux.