Dag 9 Callizano (120 km / 1530 hm)
Vannacht nog redelijk kunnen slapen ondanks het geblaf van een hond de hele nacht. Ook stond er nog ergens een generator te draaien. De haan maakte me om 5 uur wakker, en dit was voor mij het teken om uit de veren te gaan.
Om 6.30 stapte ik op de fiets, nu was het nog aangenaam en lekker rustig op de strada. Eerst ging het nog door het wijngebied van de Roero. Hier moest dan ook een paar keer pittig geklommen worden, en boven ging het weer naar beneden om naar het volgende dorp op heuvelrug te gaan. Telkens weer van die korte steile dingen. Op de laatste heuvel lag het statige kasteel van Guarene. Zo dit was de laatste heuvel, Alba zag je beneden in het dal al liggen. Het bord gaf aan dat het met 18% naar beneden ging, en de vaart zat er meteen goed in. Beneden in het dal voegde ik me bij de forensen die aan werk in Alba gingen en baande me een weg naar het oude centrum. 8.30 tijd voor cappucino, die een paar kilometer verder in Gallo al op me stond te wachten.
Nu ging het verder door de Langhe bekend om de beroemdste wijnen van Italie. Dit is dan ook werkelijk een schitterend gebied dat niet onder doet voor Toscane. Je fietst hier door de wijgaarden naar Barolo met zijn kasteel, met onderweg een paar korte steile stukken, maar de uitzichten zijn schitterend. Vandaag ook weer veel goed gesoigneerde fietsers gezien.
Op de beklimming naar Montforte d'Alba werd ik voorbij gereden door een dame op een Bianchi. Ze wenste me goedendag. Even een tandje bij steken, ik had al gezien dat ze niet meer kleiner kon schakelen, op de pedalen gaan staan samen onze weg naar boven vervolgen.
In Dogliani is het dan voorbij met de wijngaarden, en kwamen de heuvels van de Alta Langhe. Daar dit de laatste grote plaats was met voorzieningen zijn de tassen hier goed gevuld voor datgene wat nog te komen stond. Datgene wat gisteren is gebeurd, vandaag niet meer. Het werd meteen klimmen om van 300 mt naar de 700 mt te geraken . In het begin ging het steil met stukken boven de 12%, later weer wat vlakker met stukken tot 7%, en op het einde kwamen de haarspelden met steile stroken weer, om na een korte afdaling in San Benedetto belbo te komen. Het fijne van de klim was dat het grotendeels door het bos ging zodat er af en toe nog wat schaduw was, want het was alweer boven de 30 gr. Wat ook opviel was dat je hier geen mens tegenkwam, hier was je alleen met je ademhaling.
De volgende 15 km ging over een plateau om in Pavoncella opnieuw steil te mogen klimmen. Op de kaart had ik gezien dat Montezemolo het hoogste punt zou moeten zijn. Hier aangekomen vond ik een mooi plekje om aan de lunch te beginnen. Blijkbaar had ik toch niet goed gekeken, want na de lunch ging het nog even omhoog om dan als een speer af te dalen naar Millesimo over stukken van 11%. Helaas zaten er ook veel haarspelden in dus kon de snelheid niet echt opgevoerd worden.
Na Millesimo komt de lange klim van 30 km naar de Colle Scravion. Dit klinkt zwaar maar stelt niets voor want je fiets langs de rivier de Bormida en stijgt met maximaal 4%. Dit kan ik zelfs op het buitenblad.
In Murialdo werd ik plots staande gehouden door , wat later bleek alweer een Duitser die zijn fiets met bepakking om de hoek had staan. Bernd bood me wat te drinken aan, en vervolgens hebben we een hele tijd ervaringen uitgewisseld. Nadat we afscheid genomen hadden, het was nu half drie, besloot ik om de camping die 10 km verder ligt op te gaan zoeken. Dit is een camping waar de Italianen naartoe vluchten om de hitte van de steden te ontwijken. Trouwens volgens mij ben ik hier de enige buitenlander. De tent staat onder een boom in de schaduw aan de rivier.
Binnen in de kantine ben ik temidden van de Italianen naar de tour de France gaan kijken, om te zien dat er alweer een Duitser wint. Voor morgen komt dan eindelijk de middellandse zee in zicht, en zal ik de finale nog rijden van Milaan - San Remo.