Dag 7, Pella (122 km / 1718 hm)
Buongorni tutti
Gisteravond kwam er nog een fransman per fiets, tezamen hebben we ons nog een tijd onderhouden onder het genot van een, hoe kan het ook anders een biertje.
Hij had slechts een weekje vakantie en was per vliegtuig vanuit Toulouse naar Geneve gevlogen en daar een fiets gehuurd, voor een rondrit door Zwitserland. Er arriveerden ook nog een Nederlands stel met het beste en lichste materiaal dat er te krijgen is. Het was hun eerste fietsvakantie. Op mijn vraag wat ze vandaag hadden gedaan, zeiden ze, let wel , we zijn per trein van Chur naar hier gekomen want het was veel te zwaar gekomen om te fietsen.
Om 22.00 ben ik de slaapzak in gekropen daar het flink was afgekoeld en ik goed uitgerust voor morgen wilde zijn.
Vanmorgen, rond de klok van half acht begon mijn klim naar de Simplon pas. Vanaf de camping ging het rechtsaf en kon er meteen begonnen worden. De eerste 7 km volgde de oude weg, waar geen verkeer was. De tol hiervoor was dat het steil was met percentages tot 11%. het uitzicht op Brig was wel geweldig. Na dit te hebben gehad voegde de oude weg zich bij nieuwe en nam het percentage af en bleef deze voor de volgende 13 km de hele tijd tussen de 5 en 7%, dit leek wel vlak fietsen. Hoe verder dat de weg steeg hoe mooier de vergezichten, je kon de hele tijd zien hoe ver je was gevorderd door in het dal te kijken naar de slingerende weg omhoog. Naarmate de weg meer naar de top ging kwamen er vele galerijen en tunnels, en dit was niet fijn fietsen tussen het vele overige verkeer. In vele van deze galerijen waren wegwerkzaamheden en was er maar een baan begaanbaar. Dus zo kon ik met een colonne oprijden als het groen was en vervolgens omdat ik niet snel genoeg ben halverweg wachten tot de colonne van boven naar beneden voorbij was, en kon ik weer verder. Alleen het achteropkomende verkeer wil dan koste wat kost voorbij wat soms hachelijke situaties opleverd. Auto's zijn dan nog niet zo'n probleem, ze hebben best genoeg ruimte, maar de vrachtauto's laten totaal geen ruimte voor mij. Als ik hier een klein stuurfoutje gemaakt zou hebben dan was het niet goed afgelopen. Maar gelukkig eind goed al goed.
Na deze tunnels en galerijen kom je dan na twee en een half uur eindelijk boven, en dat bezorgd je dan toch wel een euforisch en emotioneel gevoel. Na wat foto's te hebben gemaakt van de eeuwige sneeuw werd het dan tijd voor de afdaling. Op deze afdaling kon je als een speer naar beneden, ik zag zelfs de snelheid oplopen tegen de 80 km per uur, maar vanwege de wind begon de fiets lichtelijk te zwabberen en ben ik verder rustig aan naar beneden afgedaald. Halverwege de afdaling de passeerde ik nog de italianse grens en het wegdek veranderde meteen van super strak asfalt naar gatenkaas.
Eenmaal beneden, de temperatuur ligt hier enkele graden hoger dan aan de andere kant, in Gondo blijft de weg verder lichtelijk dalen en kun je Italië in je opnemen Alleen de plaatsnamen klinken hier al geweldig, en passant passer je de verschillende bars en roept de cappuccino. Dus tijd om ene op te zoeken , want het is nog niet middag en dan kan het. Net toen ik wilde gaan stoppen zag ik nog een fietser voor me uit. Dus dan maar even gas geven om deze bij te halen. Dit bleek een duitser te zijn genaamd Jochen. We zijn gezamelijk in Masera de cappuccino gaan drinken en hebben ervaringen uitgewisseld. Nadat we weer zijn opgestapt kwamen we niet veel later bij het punt waar hij rechtsaf ging richting Lugano.
De weg die voor mij was bestemd bleek een hele lange saaie rechte weg te zijn met hoe kan het ook anders een ferme tegenwind. Onderweg kwam ik wel bij schilderachtige plaatsje aan het gelijknamige meer van Mergozzo. Hier toch maar even gestopt om het eens goed te bekijken.
Verder ging het naar het lago D'Orta, en vanaf hier werd het weer een beetje spannend, want de weg begon weer omhoog te lopen tot in Pella waar ik een camping had gezien. Kreeg ook nog een welkom regenbuitje tussendoor, maar veel stelde dit niet voor. Bleek alleen dat de camping beneden aan het meer lag, en ik stond boven. Voordeel was wel dat ik een prachtig uitzicht had op het meer. Na een paar foto's ging het loeisteil naar beneden met de ene tournanti na de andere. Na beneden nog wat gezoekt te hebben bleek de camping niet meer dan een grasveldje direct aan het meer.
Nadat de tent in de wind was opgezet, werd het tijd voor een duik in het meer. Hier ben ik een hele tijd blijven zitten om eens goed af te koelen.
Voor vanavond word het tijd om op zoek te gaan naar een pizza.
Ciao