Dag 11, Narbonne (125 Km / 2100 Hm)
Gisterenavond zijn we pizza gaan eten, want ja het is zondag en alle supermarkten sluiten rondt de middag. Het kwante wat er gister gebeurde was, dat na het eten op hetzelfde terras we inenen een bekend iemand zagen, het was de Spanjaard die we op de top van de col de Portillon troffen. De kans dat dit gebeurd is zo klein maar wel o zo mooi. Na de buenos noches tegen de Spanjaard zijn we ook terug gegaan naar de tent.
Voor vandaag stond ons een rit te wachtten van 125 kilometer. Vanmorgen zijn we opgestaan rondt een uur of 7, toen was het nog droog, 5 minuten later ging het weer heerlijk regenen. Nadat alles was ingepakt hebben we welgeteld 800 meter gefietst totdat we een boulangerie vonden waar we binnen konden schuilen voor de regen. Daar hebben we een half stokbrood gegeten met ham en een kop koffie gedronken. Daarnaast hebben we ook, 2 choco's en koffiebroodjes meegenomen voor later.
Dat allemaal gehad te hebben konden we meteen gaan klimmen naar de col de Bancarel. Dit liep allemaal valsplat op. Het leuke eraan was dat het regende. Maar 5 minuten later regende het niet meer en 5 minuten later weer wel. Hierna gingen we in dalende lijn naar de Gorges de Galamus. Dit is adembenemend, je kijkt hier je ogen uit. Het is er diep, niet normaal. Maar het is, wanneer je er in de buurt bent een MUST. Toen we er doorheen waren gefietst hebben we om bij te komen van deze natuurpracht een kop koffie gedronken.
Vervolgens zijn we afgedaald om het rondje af te maken en weer terug te komen op de route, waar we hoe kan ook anders in de regen fietsten. Maar die duurde zoals gewoonlijk vandaag 5 minuten. Voor de rest was het vandaag niet zo indrukwekkend zoals de Pyreneeën. Grote vlaktes met wijnranken voor de languedoc. Ow, en vol wind op kop, maar niet de wind zoals wij de kennen maar dit is een wind die je van de weg wil afblazen, onze stuurmanskunsten handen we hier terdege nodig. Het is om eerlijk te zijn saai fietsen. Want je maakt wel meters, maar het is slaapverwekkend. Het stuk langs de kust was echt een hel. Druk en de automobilisten zijn in vergelijking met die in de Pyreneeën asociaal. Rijden je op een haar naar voorbij, rijden je bijna met de caravan en al van de fiets.
Eenmaal op de camping werden we ontvangen door de familie Lottmann, met een Panache. Hier hebben we ook op ons gemak kunnen douchen, zonder elk moment op een knop te hoeven duwen voor warm water. Het belangrijkste is dat we de was hebben kunnen doen. Want de afgelopen dagen lukte dat niet altijd even goed. Dan hebben we nog niet gesproken over het eten. Chez Robert heeft pasta gemaakt. Nee grapje, er is gebarbecued. Eindelijk is wat anders dan pasta, rijst of bonen. Het is wel lekker, maar naar een tijdje wil je ook eens weer wat anders, en wat dat betreft zijn we hier niets, maar dan ook niets tekort gekomen.
Merci