Dag 2, Viu (130 km / 2750 hm)
Om 10 uur gisteravond lagen we al gestrekt van de zware dag. We werden pas na 10 uur weer wakker en voelden ons al een stuk beter dan toen we naar bed gingen. Binnen een half uur was alles ingepakt en vertrokken we om ons ontbijt bijelkaar te gaan halen, wat we 300 mtr verder meteen maar hebben opgegeten.
Na het ontbijt begon de dag zoals gisteren geëindigd. We moesten meteen weer gaan klimmen. De benen voelde niet slecht aan vandaag, dus we klommen gestaag naar de 1500 mt, zo nu en dan passeerde we een fort met uitzicht op rivier beneden. Boven in Sardiéres hebben we de bidons nog even gevuld met bergwater en begaven we ons terug naar het dal. Eenmaal in het dal konden we de benen los rijden. Maar niet heus, we moesten rechtsaf richting de Mont Cenis.
Na 2 kilometer lichtelijk geklommen te hebben daalde we af naar Lanslebourg. Om vanuit hier wel linksop te draaien naar de Mont Cenis. Ze zeggen een 48% gemakkelijkere klim dan de Alpe d'Huez. Naar mijn mening liep die constant stijl omhoog , dit kon je haast niet zien door de brede weg. Maar zo nu en dan werd je weer ingehaald door mensen op een elektrische mountainbike. In ieder geval hebben we de zelfde weg genomen die Hannibal met de olifanten nam richting Italië.
Toen we eindelijk boven waren op 2076 meter, hebben we even lekker uitgerust en gesproken met een paar mensen. Vanaf hier ging het richting Lac de Mont Cenis, 200 meter verder maar, een prachtig stuwmeer waar we nog rustig omheen hebben gefietst. Dit gehad te hebben begonnen we eindelijk aan de afdaling naar Susa. Hier boven was het koud, en tijdens de afdaling begon het ook nog te regenen waardoor het nog kouder werd. We kregen al bevroren vingertoppen. De afdaling, mede door het natte wegdek werd hierdoor tricky. Wel was deze kant een stuk lastiger dan die vanuit Frankrijk.
Maar het mooiste van Italië is toch dat we eenmaal beneden meteen op zoek gingen voor een cappuccino met een croissant. Nu reden we door het dal van Susa over een uitgestippelde fietsroute, richting Almese om aan de Colle del Lis te beginnen. Een werkelijke stijl irritante col die constant wisselde tussen de stijgingspercentages.
Voordat we boven kwamen hebben we nog halt gehouden bij een allementaria om het avondeten te halen, een blik cola en een stuk pizza nog voor de klim. De afdaling naar Viu was gewoon slecht. Een Italiaans wegdek met alleen maar gaten. Het was hobbelen tot en met. Net voor Viu gingen we richting de camping, een echte Italiaanse camping. Vol met caravans die al antiek zijn. Wel een redelijk schoon sanitair dat te wensen overlaat.