Dag 10,St. Leonhard ( 100 km / 1860 hm)
Eerst nog even terug naar gisteren.
Op een camping ben ik altijd op zoek naar stroom, en vandaag vond ik het electrictiteitsspunt bij een Nederlandse camper. Voordat ik eropuit ging voor het avondeten pikte ik de telefoon op en kwam in gesprek met de familie van de camper.
Ik vroeg of ze de hele tijd hier zouden zijn, zodat ik dan de Garmin kon achterlaten. Ja dat is geen probleem, je mag hem anders ook wel bij ons binnen leggen. Nee zei ik, dat hoeft niet, of het moet beginnen te plenzen. Nou had ik dat nou maar niet gezegd, of het begon al wat te druppelen. Nou zei ik, dan zal ik de was maar binnen doen voordat ik naar het dorpje ga voor eten. Zo gezegd, zo gedaan. Kom ik terug bij de camper wordt er gevraagd of ik bij hun wil eten, ze zijn dan wel net klaar met eten, maar dan maak ik wel wat voor je. Dit aanbod kon ik natuurlijk niet afslaan. Er werd een stoel aangeschoven, er werd gevraagd wat ik wilde drinken, stomme vraag natuurlijk bij mij, dus doe maar een biertje. Terwijl Jos de keuken in dook zat ik wat te kletsen met Lilian en de dochters. Jos bleek voor mij een overheerlijke risotto te hebben gemaakt met kip en groente gecompleteerd met parmezaanse kaas. Hier word ik echt blij van zo'n gastvrijheid, en dat lekkere eten. Tijdens het eten begon het regenen, het kwam er met bakken uit, en binnen kort tijd stond het blank. Gelukkig zaten wij onder de luifel van de camper. Na het eten hebben we nog een tijdje onder het genot van een biertje gekletst over de avonturen die we hebben meegemaakt. Tegen 11 werd het dan tijd om mijn bedje op te gaan zoeken en daar heb ik heerlijk gedroomd.
Vanmorgen op de camping voor vertrek heb ik mijn dagelijkse portie cappuccino gedronken met een paar verse broodjes. Het was vanmorgen wel nog frisjes en een beetje mistig. Eenmaal vanaf de camping ging het naar het fietspad dat ik gisteren had verlaten. Op dit mooi aangelegd fietspad, kwam ik dan ook vele fietsers tegen, naar wat later bleek de fietsroute München-Venetie te zijn. De weg tot Mühlbach was over het algemeen vlak. Vanaf Mühlbach slingerde de weg langs de Brenner naar 1000 hoogtemeters, met af en toe een flink steil stuk. Bij Sterzing begon dan de Jaufenpass. Maar eerst wat eten en dan kunnen we er tegenaan.
De Jaufenpass is 2094 meter hoog, 15,5 Km lang en er moeten 947 hoogtemeters worden gemaakt. Gemiddeld stijgingspercentage is 6,8 %.Het begin is even lastig, maar dan begint ie wat beter te lopen. tot 3 km voor de top fiets je door het bos. Wat meteen opviel is, dat deze pas maar weinig verkeer kent. Het bos verdwijnt rond de 1800 hm, en zodra je het bos uitkomt zie je de top liggen, maar dit duurt nog even want nu begint de weg op te lopen, ook de wind blaast hier stevig. Jammer dat het bewolkt is, want hier boven heb je een mooi uitzicht op de Alpen.
Boven in de hut heb ik me op een colaatje getrakteerd. De afdaling daarentegen is bijna 20 km lang, alleen jammer dat het wegdek hier slecht was, want hier kun je makkelijk hoge snelheden halen, daar de haarspeldbochten pas beneden zijn. Om 3 uur stond ik in het dal, wat nu? De volgende top zou op 30 km zijn. Ik dacht, laat ik het maar niet doen en hier beneden de camping nemen. Om 3 uur stond ik op de camping, en heb de rest van de middag gerecupereerd. Tegen de avond ben ik het dorp ingegaan voor een pasta, dit maal tagliatelle met paddestoelen, vergezeld van een halve liter wijn. Kijken of ik vanavond op tijd kan kan gaan slapen, want morgen is het meteen raak vanaf het begin om uiteindelijk in het Ötztal te geraken.