Dag 11, Imst (115 km - 2400 hm)
De camping van gisteren was een van de beste die ik tot nu toe heb bezocht.
Hier was werkelijk aan alles gedacht. precies wat een vermoeide fietser nodig heeft. Op de camping gisteren nog kennis gemaakt met Mike, Floor en hun hond Vos. Ze zijn samen op weg met een oude motor met zijspan.
Om 8 uur begon ik dan aan de 30 km lange beklimming van Timmelsjoch, er moesten 1800 hoogtemeters worden gemaakt oftewel 6,2% gemiddeld. Het is een grillige beklimming waarin steile stukken worden afgewisseld door vlakkere stukken. Moeilijk om hier dan ook maar een ritme te vinden. Daar ik vroeg was vertrokken was het ook lekker rustig in het begin, en was er weinig verkeer. De eerste 15 kilometer gaan door het bos en je passeert nog een dorpje. Zodra je het bos verlaat zie je de top in de verte liggen. Je ziet de weg met zijn haarspeldbochten tot bijna aan de top. De top kon ik niet zien want die lag in de wolken. Je moet dan wel nog 15 km, of in mijn geval ben je dan ook nog 2 uur aan de gang. Het eerste gedeelte ging wel, niet te steil, wel vele tunnels en galerijen, in totaal 17 stuks. Maar de laatste 10 km wordt het steiler, en komen de percentages zelden onder de 10 %. Hier is het van haarspeldbocht naar haarspeldbocht, en aftellen maar. Ineens hoorde ik getoeter achter me, en dat bleken Mike en Floor te zijn, en ze zwaaide me toe, en namen nog een foto. Met nog 2 km te gaan voor de top, wacht er een tunnel van 500 door de berg, maar nu wordt het vlakker tot aan de top, waar het zeer koud was.
Boven op de top is een restaurantje en daar stapte naar binnen voor Kaffee und Kuchen, want ja we zijn nu toch in Oostenrijk. jammer geen plekje meer vrij. Bij een tafel zag ik dat er plek genoeg was, en vroeg in het Duits of ik erbij mocht komen zitten, en dat mocht. Ik hoorde dat deze mensen uit Limburg kwamen, en zo kwam er een gesprek op gang over de passen en nog veel meer onderwerpen. ze lieten ook foto's zien en eentje daarvan kwam mij wel zeer bekend voor, daar waren Mike en Floor weer. Na nog wat gekletst te hebben met Ria en haar man, begon ik dan aan de afdaling. Het begin ging lekker over goed lopend asfalt, met een stuk of 10 overzichtelijke haarspeldbochten, dan een heel lang recht stuk waar de snelheid flink opliep. Maar dan krijg je nog een klim van 1 kilometer tussendoor, en dat doet dan echt wel zeer in de benen.
Net voor ik aan de klim begon fietste ik iemand op zijn racefiets voorbij, en diegene begon ontzettend hard te schreeuwen, mij had hij nog niet gezien, en toen hij dat wel deed schrok ie. ik zei, und? Alweer zo'n kloten berg zei ie. De afdaling die dan komt is een echte meetrapafdaling, maar dan een met wind op de kop tot in Sölden, waar ik een plekje zocht voor de lunch.
Na de lunch ging het in dalende lijn door het drukke ötztal richting Haimisch, waar het even zoeken was voor de aansluiting met inntal radweg. Maar eenmaal gevonden ging het richting Landeck. Tegen de klok van 4 uur werd het dan toch tijd om op zoek te gaan voor een camping. De navigatie gaf aan dat de dichtstbijzijnde in irmst zou zijn, dus dat zou hem worden.
Eenmaal op de camping ging ik dan eerst aan de fles bier alvorens de tent te gaan zetten. Terwijl ik aan het bier zit, en de dag laat passeren, komt daar een bekend persoon aanzetten. Ik kon mijn ogen niet geloven, dit was Mike van de de zijspan. Samen, konden we niet geloven dat dit toeval bestond, dus namen we nog een biertje en besloten we om dit samen te vieren met een etentje. Floor opperde om allemaal lekkere dingen te gaan halen tezamen van een goeie fles wijn. Totdat het begon te regenen hebben we dit buiten gedaan onder de parasol. Daar het steeds harder begon te regenen zijn we hier naar binnen gegaan en hebben we tot 11 uur de avond doorgebracht alvorens het nest te gaan opzoeken.