Etappe 11 / Ronde van Ierland
Gisteren hadden we een zogenaamde rustdag ingepland, maar we wilden toch een stukje gaan fietsen. Dit stukje werd een rit van 115 km met de beklimming van de conner pass.We hebben dit rondje Dingle zonder bepakking gedaan en dat scheelt echt wel veel met klimmen, het is net alsof er iemand aan de fiets hangt.
Vanmorgen werden we rond 7 uur wakker en zijn we na het dagelijks ritueel net voor 9 uur vertrokken. Meteen al bij het verlaten van Tralee moest er stevig worden geklommen. Dit ging in het begin steil omhoog. Eenmaal boven zagen we in de verte de donkere wolken verschijnen.
Voordat we begonnen aan Dunloe Gap, hebben we eerst nog een koffie gedronken. Tijdens de aanloop naar Dunloe zagen we Kate’s Cottage. Tijdens het zien van de cottage werden we begroet met een orkaanachtige tegenwind. Achteraf bleek dat er windstoten waren met pieken tot en met windkracht 8. Dit is geen pretje om tegen in te fietsen, achteraf klinkt het wel heroïsch.
Dunloe Gap was wel echt schitterend. Het zelfde geldt voor the Black Valley waar we naar enige tijd vol de regen met de wind op ons gezicht kregen. De beide beklimmingen waren echt steil en zwaar, mede door de wind werd dit een héle onderneming om überhaupt op de fiets te blijven.
Na de Black Valley daalden we af naar Kenmare waar we stopten om wat te eten want de dag zou nog lang worden. Vanaf Kenmare was het nog een goeie 65 kilometer naar de camping. Het was koud toen we weer vertrokken, dus maar even gas geven en warm worden. Door een dal fietsten we naar de healy pas, waar we door het bos langzaam aan naar boven kropen. Eenmaal de bomen weg was daar de muur van wind en regen. De laatste kilometers werd het echt steil, maar met hangen en wurgen kwamen uiteindelijk boven. Helaas kregen we de beloofde vergezichten niet te zien, daarvoor hingen de wolken te laag. De afdaling was net zo hels als de beklimming. Na geselde de regen ons om echt af te dalen. De regen tesamen met de harde wind leek het wel op een sessie acupunctuur.
Eenmaal beneden kwamen we aan de Atlantische kust, waar de golven beukte in de branding. Een voordeel hadden we nu, de wind kregen we nu in ons gat. De laatste 30 kilometer naar de camping legden we dan ook binnen een uurtje af. De camping die direct aan de Atlantische kust ligt is er een van 8 ha. Hier hebben we ons tentje direct aan de kustlijn achter een haag gezet, zodat we toch uit de wind staan. De campingeigenaar zei ons dat de wind nog de hele nacht aan zou houden met rukwinden tot kracht 8. Morgen zou de wind weer gaan liggen, laten we hopen dat het zo is. Voor straks zullen we wel goed kunnen slapen,want dit was een loeizware dag, met de wind, de regen en de vele hoogtemeters, bijna 2000 hm.