Dag 22, Reuver (225 km / 900 hm)
Bij het inpakken vanmorgen begon het te miezeren, en heb de tent dus nat in moeten pakken. Nadat ik onder de parasol ontbeten had, stapte ik tegen 7 uur op de fiets voor een ritje van dik 200 km, met bestemming thuis.
Langs de Kyll, in lichte regen , ging de route in richting Gerolstein om bij Jünkerath de Kyll en zijn dal te verlaten om over te gaan naar de Hoge Eifel en daar dan het hoogste punt(600 mt) van de route te bereiken bij Schmidtheim. Dit ging niet geleidelijk maar veelal met een fikse kuitenbijter. Telkens als je denkt dat je hier boven bent, volgt er een kleine afdaling en dan weer hup omhoog.
De fietsroute veranderde ook van wegdek; n.l. asfalt, naar onverhard, en dat in de regen zorgt voor een bende. In Nettersheim vond ik een bakkerij en bestelde me een grote bak Milch Kaffee en nam daarbij een gebakje. Toen ik buiten kwam was het gestopt met druppelen en was het serieus beginnen te regenen, dus dan toch maar de regenjas aan.
Verder ging het via de Urft , om niet veel later bij Gemünd aan de Urfttalsperre, waar een prachtige fietsroute om de See voerde over onverhard. Binnen de korstte keren zat mijn fiets en ik helemaal onder de modder, en begon het kraken en piepen. Bij Rurberg verliet ik de Urfttalsperre en kwam bij Ruhrtalsperre , om daarvandaan langs de Rur huiswaarts te Fietsen. Langs de Rur was het alleen maar onverhard en de regen maakte het er zeker niet makkelijker op. Met bepakking zakt de fiets dan dieper in het zand waardoor je niet meer zo snel meer vooruitkomt. Een voordeel had ik, en dat was, dat de wind in de zij stond en niet van voren. Langzaamaan begon het nu een beetje op te drogen.
In Düren ben ik nogmaals op zoek gegaan voor een kop koffie, en een broodje. Het ging weer hetzelfde als vanmorgen. Toen ik vertrok begon het weer te plenzen. Het was nog even zoeken om de route te vinden, maar eenmaal gevonden ging het weer als vanouds over het onverharde.
De laatste 75 km werden ontzettend zwaar. Regelmatig moest ik op de trappers lopen om de gang er maar enigszins in te houden. Alsof dat nog niet genoeg was, had de wind zich ook nog tegen me gekeerd, dus nog maar harder pompen. Gelukkig kwam later op de dag het zonnetje nog tevoorschijn, en zo kwam ik dan via Effeld de grens over om dan via de korstte weg, na 225 km om 7 uur vanavond thuis te komen.
Het is toch wel fijn om na 3 weken alleen op pad te zijn geweest weer thuis te komen. Nu hoef ik geen tent meer op te zetten, en voor het eten te zorgen. Nee, nu stond het eten en het pintje klaar.
Dit was het dan, het laatste verslag van de fietsvakantie, maar bij deze wil allereerst Leny, Daphne en Dennis bedanken voor hun steun en support om mij er in de moeilijke momenten, die ik zeker heb gehad er doorheen te helpen. Verder wil ik ook iedereen bedanken voor de vele reacties die ik mogen ontvangen, en die mij ook hebben geïnspireerd om er elke dag een leuk verhaaltje van te maken. Tot het volgende avontuur.